Drätti hed mu nüd derwider ghäben. Es paar Wuchi schpeter ischt uf em Buocheschtutz in der Schtuben e Rradio gschtanden. D Grossmuotter hed äxpräss es Nachttischli näb ds Ruohbettli gschtelld u dert druuf ischt er chon. Si hed mi bbrichted, mu müöss schuuderhaft uufpassen, dass er nid öppa schtoubiga wärd, heig ‘Chrüüz Werner’ gseid, wan er nen heig bracht. Da sygen en Huuffen Biri u Trähtleni drin, alls tifisyli Ruschtig. Si hed es Tischtuoch uber ne gschpreitets ghäben. Cho lluogen chönn i ne schon aafen, aber ja nid dran trähjen. O si läj si da druus, hed si gmeind, mier chönnen den am Sunntig inha chon. De läj nen den der Grossätti eis aan. Dermit hed si ds Tischtuoch drab glüfted un i han der Radio törfen aagguggen. Äs ischt e fyschterbruun aagschtrichna holziga Chaschte gsyn, wan hed uusgsehn, wie nes vermachts Tunäll. An der vordre Wand hei s da obna Gchrimänzel uusa gsaaged. Das hed mi a Pfeischter ahi in der Chilche z Gsteig gnöted. Derhinder hei s graus Tuoch aagmacht. In der undren Hälfti ischt es Gguggi gsyn, wan hed uusgsehn wien en Halbmond. Drin hed mu en gälbi Schyba mid en er Reiheten schwarze Schtrichlenen u Zahlen druber gsehn. Zundrischt us em Wendli syn da no drij Chnöpf fürhagschtanden.

D Grossmuotter hed mer erchlärd, im Gguggi gäbi s de Lliecht, we mmu der Radio aaträhji. Mid eim vo Chnöpfen chönn mu verschide Sendra yschtellen, mid en em andren äben der Radio mache z gahn u s es luuter ol hübschelli yschtellen. «U den der dritt?» han i no welle wüssen, wa si ds Tischtuoch schon umhi hed ubre Chaschte gschpreited. «Där ischt o für niewwis, aber fräg den der Grossätti!» I hätt der Radio no schuuderhaft gären eis trähjd u gluogt, öb mu chönn dryn inhi gsehn, aber d Grossmuotter hed s nid toled.

Das ischt du e Sach gsyn, der ander Sunntig. Chuumm sy mmer alli in der Schtube gsyn, hed d Grossmuotter gseid, wie mmer söllen hocken. «Der Grossätti u du, Heini, ier chönntid wie geng uf ds Ruohbettli. Heinelli, du magsch da no zwüschen inhi. Ds Marianni un i gahn den hie uf die zwee Schtüöhl!» Fascht ehrwürdig hed si jetz ds Tuoch ab em Radio gno u s es zäme gleid. Der Grossätti ischt vom Ruohbettli uuf. Är hed si näbe Radio gschtelld u denen, wan no nüd hei gwüsst, zeigt, für was, dass ds Guggi mit de Schtrichlenen u di drij Chnöpf syn. Mier ischt das alls zämen vil z wenig gleitig gangen. Numen, wan er hed erchlärd, der dritt Chnopf syg für vo llenge Wällen uf di mittlerre z trähjen, han i churz glost. Begriffen han is s zwar nid.

Na ner Ewigkeit, hed mi tüöcht, hed du der Grossätti doch a mmittlischte Chnopf greckt. Äs hed es chlys Chläpfi ggän. Im Gguggi ischt es gälbs Liechtli aaggangen un es paar Ougenblicka schpeter ischt us em Chaschten uusa es luuts Gchrau u Gchräschel chon. Der Muotter isch eggangen: «Eh du myn, da ischt de wohl niewwis nid in der Ornig!» «Wohl, wohl», meind der Grossätti, «äs ischt numen e chlei z luut s u zwüsche Sendren inhi.» Un hed umhi am Chnopf trähjd. Ds Gchräschel ischt lysliger worden. «So, jetz wei mmer achten, was da chunnd.» Der Grossätti ischt mit dem Hout ganz zuohi zum Chaschten. Mi hed s nimmen uf em Ruohbettli bhäben. I bin näb ne gschtanden un ha gsehn, wie si im Guggi in der Mitti di gälbi Schyba mit de Schrichlenen langsam hed aafa chehren. Dürenandren syn abwächsligswys für nes churzes Raschtli es paar Tön Muusig, den umhi es Gchratz, un nahär Stimmi vo Llüüte chon.

Undereinischt hed mu nüümme ghörd un äs hed o nimme gchroosed. Alli in der Schtuben syn da schtilli ghocked. Du hein es paar Glöggleni aafan e Mmelodie tingellen. Die han i doch bchönnd! «Eh, losid ier eis, das ischt doch ‘Zyt ischt da’», seid d Muotter uversähes. «Prezys, das ischt ds Zeiche von Beromünschter, si hein grad Phousen», hed der Grossätti gwüsst. Är muos syr Sach sy sicherra gsyn, süscht wän er jetz nid vom Radio furt un hätt si umhi uf ds Ruohbettli gsetzt. «Da bruuchscht nid sövel zuohi z schtahn, Heinelli! Chum numen o chon hocken, mu ghörd s von hie o!», hed er mi ygladen. Un in der Tat! Ds Liedli ischt no zwei drij Mal chon un nahär hed en Maan aafa rreden, lut un e so tütlich, wie wen er o bien nis in der Schtube wwän. «Schweizerischer Landessender Beromünster, Studio Zürich. Wir begrüssen Sie, liebe Hörerinnen und Hörer, recht herzlich zu unserer Nachmittagssendung für Stadt und Land! Auch diesen Sonntag wird Sie ‘Bodebrächts Miggel’ durch das Programm begleiten.» «Eh, sägid ier, das ischt aafen grossartig!», seid d Muotter. «Pscht», macht Drätti zuo rra uber un hed der Finger vor ds Muul. Na ner churze Phousen ischt umhi eina chon. Där hed du in der Mundart gredt, aber nid e so, wie mmier s es sy gwanet s gsyn. «Äs ischt, glouben i, eina us em Baselbbiet», hed der Grossätti gwüsst.

Wan der ander hed verredts ghäben, hed e Lländlermuusig gschpild, dernah en Blächmuusig, druf ahi hein ira zwei gjuuzed. Mengischt hed s zwar de zmitts in em Liedli umhi churz gchroosed. Den Grossätti hed das nid us der Ruohw bbracht: «Da ischt niewwa an em Ort es Gwitter umha, de tuot s e so! Die Wälli müössen äben dür alls dür!» Zwüschen der Muusig hed geng umhi «Bodebrächts Miggel» bbrichted. I han nid bin allem nahi mögen, wwas er hed gseid. Aber äs muos luschtigs Züg sy gsyn. Die Erwachsnen hein emel meh wan eis glached u der Grossätti hed na nem Gschichtli schmunzled: «Das ischt en guota!» Ds Zyt an der Wand hed gschlagen. Drätti hed uohi ggugged: «Eh luo du eis, scho vieri.» «Jetz hätte mmer vor luuter Radio bin eim Haar ds Zabe vergässen», hed d Grossmuotter gseid un ischt uufgschtanden: «Chum Marianni, mier tecken grad hie in der Schtuben, de chönne mmer no es Raschtli wyter losen.» Des Sunntigs isch ds erscht Mal gsyn, dass i vor luuter Losen nid han an di bbrönnti Greme teicht.

Von denn an hed s derzuo ghörd, dass mu uf em Buocheschtutz a Sunntigen hed «Bodebrächts Miggel» glost. Mit der Zyt han i en ganza Huuffe Lliedleni chönnen, wan in der Sendig sy chon. I han o schon es paar bchönnd, wan da hei gsungen ol gjuuzed: ds Marthelli Mumethaler u ds Vrenelli Pfyhl, Jakob Ummel ol o der gmischt Heimatsang Niederscherli. Drätti hed zwar vo sumem gseid, das sygen Gassenhouer. Destwägen han i uf sym Schwyzerörgelli glych probierd, ob i «grüss mir Lugano» u «guota Sunntig mitenand» fertig bringi. Un äs ischt emel in er Bylechi ggangen.