De fischet si füf Buechstabe uf e Täuerrand: WARUM. Är list, tischelet o füf Buechstabe uf e Rand vo sym Suppetäuer: DARUM. Beidi hei gmerkt, dass i der Suppe aui Satzzeiche fähle. Es het weder es Fragezeiche no es Usruefzeiche. Ohni Zeiche si di Wörter x-beliebig. Reini Buechstabespilerei. Aber di beide Wörter sy, weder für si no für ihn, es Spiu. Nei, kes Spiu! Nei, bigoscht nid luschtig! Bittere Ärnscht! – Si löffle wyter. Si macht e Mouggere wi sibe Tag Rägewätter, är runzelet d Stirne u schüttlet der Chopf. Beidi stuune i d Suppetäuer, u beidi gseh ds Glyche u doch nid ds Glychlige, wiu beidi us der Buechstabesuppe öppis angersch buechstabiere. Öppis angersch äbe angersch läse u angersch verstöh. Was me gseht, u wi mes gseht, u was me versteit u wi mes versteit, het äbe auä mit däm z tüe, wo me erläbt het, oder mit däm, wo eim grad beschäftiget. – Vilech, u vilech o nid. – Är gseht i dene Buechstabe, wo ir Suppe dümple, nüüt aus es zuefäuigs Aufabet, wo geng ume Buechstabe zu Wörter, wos nid git, zu Wörter ohni Sinn u Zwäck zämeschwümme. U si list us dene teiggige Grageu e ganze Roman. 

Si het de mit em Suppelöffu vomene I es Bitzli abgchnieppet u zäme mit emene verchehrte S es Fragezeiche hinger ihres WARUM bbaschtlet: Auso WARUM? De het si drümau mit em Suppelöffu lut uf e Suppetäuerrand däpperet u ne eso usöd us syne Gedanke gchlopfet, dass ihm vor Chlupf schier der Löffu us der Hand gheit isch. Är, nid schwär vo Begriff, het us emne ganze u mene vertromete I hinger sys DARUM es Usruefzeiche zouberet: Auso DARUM! U de het o är drümau grobiänisch uf e Suppetäuerrand gchlopfet. Genauso ordinär wi si.  

Si isch ufgstange – ds Wüetli het us ihrne Ouge züntet –, het ihres Täuer i beid Händ gno un ihm der Räschte Suppe a Chopf pängglet. D Buechstab sy im Haar u im Bart bblybe bhange, u d Suppe isch naadisnaa uf ds Hemmli ache grünelet. Är het mit der Serviette ds nasse Gschlüder us den Ouge grybe, isch im Badzimmer verschwunde u gly druf isch d Huustür i ds Schloss gheit … u si isch ir Würklechkeit aacho. «Är macht sich druus u dänne, u d Souerei blybt a mir hange! – Dä cha mir won er hübsch isch!», het si ddäicht, d Huustür bschlosse u der Schlüssu lastecke. – Är mues de drümau lüte, bevor si gnädigscht uftuet u ne ichelaat. – Es tüi ihm leid, seit er u streckt ere es Buggee us Fäud-Waud-u-Wägrandgwächs unger d Nase. Es Buggee us paarne Stängle vonere Stächpaume u Chratzdischtle u Klappertopf u Häxechrut u Toubnessle u Schwarzdorn u Geissblatt u Natterechrut u Immergrüen u Eibe u wiude Rose u Vergissmeinnicht – Stachligs u Stächigs u Giftigs u Bluemigs u Schöns –, aus, won är grad gfunge het. – «U de?», fragt si schnippisch u verlyret Arme u Händ wi ne Schutzschiud vor der Bruscht. «U de?» – Wi ne Schueubueb steit är vor ihre mit däm zämeramisierte Busch, wo nüüt aus e uverblüemt-bluemegi, verflüemeret schöni Botschaft isch. – «U de?», laat si nid lugg. Si müess gar nid so blöd tue u töipele. Di hübschi Frou, won är denn mit ihre gredt u glachet u gspasset heig … «Gredt u glachet!», spottet si u giftelet, das heig sehr vertrout usgseh … u däm säg me schäkere u flörte! – «Auso», nimmt är ds Trom ume uuf, die, wo si wägere so schaluus syg, syg ir Primarschueu – u si chönn säuber usrächne, wi lang das här syg – sy Klavierlehrere gsi. U süsch nüüt. U ihri Yfersucht syg lächerlech. Eifach nume lächerlech! 

Zum Znacht het si de der Räschte Buechstabesuppe gwärmt. Är het uf e Täuerrand ds Wort FRIDE? mit emne Fragezeiche tischelet. U ihri Antwort isch PRIMA! mit Usruefzeiche gsi! U sider hei ihrer Wörter ume meh aus füf Buechstabe.