Heiligeschwendi
Heiligeschwendi
Text: Christian Bärtschi | Fotos: zvg
Nan ere schwere Buuchoperation im Lindehofspital z Bääre hii mig d Tökter nug fur dry Wuchi zur Erholig uf Heiligeschwendi gschickt. Mi siit däm «Rehabilitation» – churz: «Reha». Ig bi grad orlig ggringa äs par Taag vur Wynachte da obna in däre verschnyte Landschaft aachoe. Zum Glück han ig in iima van däne Gebäude äs Zimmer fur miig ghabe – äso het mig niemer gstöert, un ig bin og niemerem zur Lascht gfale. D Taga sy grad toll usgfüllt gsy. Am Aafang bin ig im Rollstuel umhagchärelet worde, inere nääschte Phase han ig due zwee Stäcken uberchoe. Speeter han ig og dii chöne zrugggää. Van Aafang aa bischt amene strenge Therapie-Aagebott underworffe gsy: Atemüebigi, Stägeluuffe, Felofahre… Aber äs isch guet druf ggugget worde, dass dig nät hescht müessen ubertue. Zwüschenynhi, wet äs bitzi hescht chöne lüwe, sy gyng oppa Pflegefachfrouwi choe – Schwyzerine u anderi, wan dig gwäsche u frisch verbunde hii. D Uslenderine sy vur alem Tütschi, Poline u Frouwi us em Baltikum gsy, aber äs het og ä jungi Muslima derby ghabe. Allerdings het si og bim Pflege der Schlyer nät abzoge. Mi het igetlig nie rächt gwüsst, wie si würklig usgseht!
Va mym Zimmer uus hescht ä wunderbari Ussicht ghabe: vam frische Schnee uberzuckereti Matti u Wälder, ds imposanta Drüegg vam Niese… Speeter han ig due afen äs gfüerst Märschli dure Schnee um d Hüser um törffe mache. Di erschte Taga bin ig äso müeda gsy, dass ig nät äsmal ha möge läse. Das het bi mier öppis wele hiisse – un a Läsestoff hets o nät gfehlt. Gfröuwt hets mig allerdings, we mig öpper bsuecht het, o wes numen äs churzes Momentli gsy ischt. Di Pflegefrouwi hii guet zue mer ggugget. I bsine mig an es jungs Miitschi us em Gürbetaal, ä Puretächter. Iinischt het si mig derby uberrascht, dass ig grad klassischi Musig glost ha. Ob sie söttigi Musig og mögi, han ig sa gfragt. «Igetlig scho», het si gsiit, si hetti sälber og gääre Gyga gspilt, vur alem wäg em «Stäcke» (Boge), wa ja mit Rosshaar bespannta sygi. Sie hiigi drum schuderhaft gääre Rösser… Wie han ig gstunet, wan ig ha gmerkt, dass si mit eme uslendische Patient grad fynechlii guet Englisch redt. Än anderi jungi Frou us em Emetaal ischt mig jeda Morge choe ga wäsche. Sie het das guet u sorgfältig gmacht – aber bin den «undere Regione» ischt si eender zrugghaltend gsy. Si het gmiint: «Undedüre tüet der däich säuber.» Das han ig nume chöne bejahe, vur alem, waas mer due afen äs bitzi besser ggangen ischt. In den eerschte Tage, wan ig nug z schwacha gsy bi, fur d «Intimpfleeg» sälber i d Hend z näh, het mig di jungi Muslima gwäsche (mit Schlyer!). Ig ha gstunet, mit weller Sälbverschtentligkiit sie mynner intimschte Re- gione behandlet het. Offembar het sie das mit irem Gluube chöne verybare… Flyssig hets im Luuf vam Taag a d Tüür va mym Patientezimmer 406 gchlopfet. Iinischt isch es ä Putzfrou gsy, äs anderschmal ä Chrankeschweschter (wie ma früejer gsiit het!), wan der Bluetdruck, ds Fieber u der Bluetzucker ischt cho mässe. Ol den oppa ä Lehrtächter, wan iima fur ne bstimmti Therapie ischt ga riiche. Regelmässig ischt ma og zum Ässe grüeft worde.Iinischt an iim Taag ischt og ä jungi Frou i mys Zimmer choe. Si chömi var Diabetes-Beraatig, het si gwüsst z säge. Wyl ig gyng oppa äs bitzi ä höeja Bluetzuckerwärt ghabe ha, aber mit Tablette guet gfahre bi, het mig dä Bsuech nät erstunt. Aber wa si due siit – namene Blick uf ihre Computer –, si mües- si mer liider säge, dass d Tökter wäge myne Bluetwärte beschlosse hiige, i müessi i Zuekunft Insulin spritze, d Tablette tüejes nät meh, han ig doch due glost. Ig ha sa unglüübig aaggugget u gsiit, das stimi sicher nät, mynner Wärte syge bis jitz gyng zfridestelend gsy. Due het si nug iis uf irer Underlaage gschouet u siit zu mym Glück: Eh, jitz hiigi si ds Zimmer verwägslet, sie hiigi igetlig nät zu mier wele. Si isch glihig umhi ggange, u mier hets gwohlet. Dry Wuchi sy ki lengi Zyt – u trotzdäm: Nan äs par Tagen ischt ma sig fascht äs bitzi wie dehiime vorchoe. Mi ischt umsorgt worde, het sig um nüt müe- sse kümmere, u wen iima öppis gfehlt het, su hescht jederzyt chöne Hülf aafordere. Vur alem van den eltere Pflegefachfrouwen ischt ma grad äs guets bitzi bemueteret worde; du bisch der mengischt vorchoe wie nes Chind, we d Mueter an dym Bett gstanden ischt. Mi het aber og di andere Patiente u Patientine lehre bchene, sigs bim Ässe, in der Therapie ol uf de gfüerte Spaziergäng. Mi isch zäme ids Gsprääch choe, het aber nät nume uber synner Lyde gchlagt. Mi het vernoh, wa si haarcheme u was si prueflig wärche. Vam iifache Puremandli bis zum Stadtheer: Äs sy hie van allne Schichte Mentsche zämechoe, u d Underschida sy chum z gspüre gsy. Di Wuchi sy wien im Schwick verby gsy. Di miischte Lüt hiin ä tüttligi Besserig erläbt u hii nan äs par Wuchi das Reha-Spital umhi dankbar chöne verlaa.
Christian Bärtschi
Christian Bärtschi (*1939) ist in Adelboden als Bauernsohn geboren. Nach der Ausbildung zum Primarlehrer und ein paar Praxisjahren erfolgte ein längerer Aufenthalt im argentinischen Urwald (Entwicklungszusammenarbeit; Aufbau einer Schule). Dann Ausbildung zum Jugendpsychologen an der Universität Bern. Während 20 Jahren Leiter eines heilpädagogischen Schulheims in Bern, anschliessend Geschäftsleiter der Sektion Bern des Heimverbandes Schweiz. Daneben bis zur Pensionierung auch als Supervisor und Erwachsenenbildner tätig. Verschiedene Veröffentlichungen in adelbodendeutschem Dialekt. Sein Buch «Hiimwäga» mit weiteren adelbodendeutschen Geschichten ist 2023 im Weber Verlag erschienen und kostet CHF 29.–.