Si isch e gueti Stung bärguf himuwärts gloffe, u het ds Gfüeu, hie obe syg si gärdet: zwüsche Mutte u Wuuche. Si steut d Schneeschue a d Huswang, grüblet der Schlüssu ungerem Bluemechischtli uf em Fäischtersims füre, bschliesst d Huustür uf, u steit ir fyschtere Chuchi. Dä Momänt het si gärn: zwüsche dusse u dinne. Zwüsche häu u fyschter. Zwüsche aacho u syy. Zwüsche Vergangeheit u Zuekunft. 

Si steut der Rucksack mit Läbesmittu u Chleider uf e Chuchitisch, stosst d Feuläde uf, u ds wysse Winterliecht gheit näbe de Sprosse dür d Fäischterschybli u füut ds Hüsli mit chauter Häui. Da dergäge gits nume eis: Cherzli aazünte. Hinecht isch si aleini. Di angere chöme morn. U de wei si zäme Wienachte fyre.

Si reicht im Chäuer e Fläsche würzige Muscat Moelleux, chochet e Suppe, schnydet am Zwöipfünder der Mürggu ab u däicht, dass es Lüt gäb, wo wi Mürggle syge: usse pickuhert u inne weich u verletzlech. Si füüret der Chachuofe yy, leit ds chaute Chirschisteichüsseli i ds Ofeguggeli, für dass es de im Bett schön warm git, hocket uf en Ofetritt, gniesst d Wermi wo naadinaa düre Sangstei stygt, hirnet am Mürggu ume – u merkt, dass si säuber so nes mürgglig-vermürgglets Läbe füert. D Mueter het ihre abgrate dä Maa z hürate. Aber si het dä eifach wöue. Weis zum Gugger warum. Eifach wöue. Isch blind gsi. Amene graue Novämbertag het är bir Mueter um ihri Hang aaghaute. Mit viune Wörter u länge Sätz, aber ohni viu z säge. D Mueter het di drei unnatürlech grossbluemige, unerchant längstilige Chrysantheme stober gmuschteret won är ihre mit grosser Geschte überreicht het. «Viu Gschär u weni Wule», het si ddäicht, «merci» gseit u sech uf d Suechi nach ere passende Vase gmacht. «Was für ne wüeschte, lieblose, blöffige Höchstapler-Bäse», het si vor sech häre brümelet, u d Stile uf normali Längi zrächt­gstutzt. D Mueter het ihri Sach ddäicht u gspürt oder vermuetet, dass dä dür d Verbindig mit ihrer Tochter vor auem uf ene gseuschaftleche Ufstyg spanyflet. 

Dusse hets ­ygnachtet. U gflöcklet u gschneit u ghudlet u gstrubuusset u gchuttet. Gwau­tegi Luftstöss hei d Escht vor ­Wättertanne überem Hüsli usöd dasume gschlängget, hei Bewegig i d Näbuschwade ghäxet, u irgendwo het e Chuz gschroue. D Byse het ghüület, scharf um d Husegge pfiffe, e lose Feulade uuf u zue pängglet, dass es glärmet u gfürchig gchlepft u tätscht het, wi Pischtoleschüss. 

Si isch uf em Ofe ghocket – gfange im Huus. Aleini. So fescht es se denn vo daheim wägzoge het, so schmärzlech sehnt si sech itz nach der Mueter. Si möcht se no einisch gseh – u wes o nume für ne churze Ougeblick wär –, se no einisch id Arme näh. 

Ihres Muu isch troche, Zunge isch wi glähmt, u d Angscht isch plötzlech öppis Gägeständlechs. Nid nume d Angscht vor de schärischnitthafte Schätte, wo im Cherzeliecht a de Wänd tanze, nid nume d Angscht vor der einsame Nacht, o d Angscht vor der Zuekunft. 

So chas nümm wytergaa. Si hei sech use­nang gläbt. Für ihn zeue nume no Erfoug u Macht u Gäut u Aaseh. Är geit rücksichtslos über Lyche, wes em Gschäft u ihm nützt. Für ihn sy überlängstilegi Chrysantheme geng no di schönschte Blueme, auä wiu me se nid cha überseh, wiu si öppis usmache, öppis vorgoukle, während sii Margritli gärn het. Heisse die nid o Gänseblüemli? – U isch si nid e Gans, we si sech emotionau laat la rupfe? Si schoppet no chli Wedelegfitz i Chachuofe, u seit de paar Mau: «I bi e Gans!» – «I bi e dummi Gans!» – «I bi e dummi, blödli Gans!» U de fasset si en Entschluss, wo ihres Läbe veränderet. «Schluss!», seit si lut i di dämmeregi Stube. «Ändgüutig Schluss!» – En Ängu flügt lyysli zum Fäischter yy, u steut es Tanneböimli mit brönnige Cherzli uf e Tisch. Im goudige Liecht wirds ihre wohlig warm um ds Härz. Siuberegi Chugle hange a de Eschtli. I dene spiegle sech ­Gsichter vo Mönsche. Gsichter, wo si kennt. U us eir Chugle lachet ds Muetergsicht. Es tüecht se, um Mueters Chopf lüchti e Heiligeschyn – u vilech isch es e Rägeboge. Plötzlech gheit e Chugle vom Boum a Bode u versplitteret i tuusig Schärbi. D Chugle mit em Gsicht vo ihrem Maa! – Mit eim Chlupf erwachet si, isch wi beno, schwäbt i Gedanke zwüsche Troum u Würklechkeit, u weis nid rächt, was gscheh isch, u was isch. 

Am Wienachtstag isch är der letscht, wo lang nach de angere der Wäg vom Tau zum Hüsli unger d Schneeschue nimmt. Es aagäblech wichtigs Gschäft, besser gseit en amurösi Sytesprungaffäre, het ne ufghaute! Won er scho fasch dobe isch, löst sech am Hang es mächtigs Schneebrätt u schrysst ne über ne Feuswand i d Töiffi. Eso het sech ihres Problem ganz vo säuber glöst. – U we me chli mit abwägige Gedanke wett spile, chönnt me uf d Idee cho, dass d Mueter, wo vor churzem gstorbe isch, vo obenache d Hang im Spiu gha heig ...