Wo der Picou nünevierzgi isch gsi, isch er wäg ere Lungechrankheit u wäg sym schwache Härz früezytig pensioniert worde u het en Invalideränte übercho. Dervo het er gar nid schlächt chönne läbe. Er het bi de Pure im Dorf usghulfe, im Wald gholzet u im Garte Gmües aapflanzet. Uf sy Salat, syner bsunders chüschtige Tomate u Gguggumere isch er albe stolz gsi.

Uf jedes Fescht het er sech lang im Voruus gfröit: uf d Brocante aafangs Summer, ufe quatorze juillet mit em Ehrewy, uf d Fête de St-Roch, ds Dorffescht, im Ougschte, u uf d Versammlige vo de verschidnige Vereine im Herbscht u Winter. Am meischte het er uf d Blasmusig planget, wo mängisch im Dorf gspilt het, u vor allem uf ds Tanze. Nach eim oder zwöine Glesli Wysswy isch er uf ds Mal e Drufgänger worde, het eini vo de nümm ganz junge Froue zumene Tänzli ufgforderet, het se mit beidnen Arme fescht um d Taille gno, isch mit ere übere Platz ghüpft u het derzue lut gsunge. Niemer het so chönne der Momänt gniesse win är. Er isch schlau u schlagfertig gsi, aber o grosszügig u hilfsbereit, un er het zum Dorf ghört wi der Fluss.

Eines Tages het er am Stammtisch im Café verzellt, sy Uhr syg scho wuchelang nümm richtig gloffe, si heig geng es paar Minute Verspätig gha. Er heig du e gueti Idee, un truc, gha, het er aaggä. Er legi sy Uhr jitz jedi Nacht i Chüelschrank – u wen er se am Morgen usenähmi, louf si wider pünktlech. Er het lut usepfupft, d Lachfältli hei sys Gsicht veränderet, heis offe u heiter gmacht, wi we ds Läbe für ne es Chinderspiili wäri. Er kenni d Schwyz guet, het er einisch bhouptet, er heig nämlech e Carreis gmacht, uf Thun u Interlake, vor guet zäh, füfzäh Jahr syg das gsi. Dört heigs grad zwe See, er mög sech guet bsinne. Der Thuner- u der Brienzersee. O ne Wasserfall heig er dört gseh. D Giessbachfäll! Der Picou uf de Spure vom Goethe! I ha müesse lache, won i mer das vorgstellt ha.

Zersch syg er chly enttüüscht gsi, er heig nämlech nid gseh, wo ds Wasser abechömi, u syg drum ganz naach a d Felse häreggange – u im nächschte Momänt vo Chopf bis Fuess nass worde, het er zueggä u sech über sy eigeti Naivität luschtig gmacht. Uf der chlyne Reis heig me Fisch ggässe, irgend so ne Fisch us em See, u derzue Wy us der Gäget bstellt, dä syg zimlech suur gsi. Won er das verzellt het, het er e Grimasse gschnitte. Ds Brot bim Zmorge heig ne o nid guet ddünkt, das syg kes richtigs chnuschprigs Brot gsi, vil z weich, u im Gschmack wi nes brioche. Er het wahrschynlech Weggli gmeint. Jede Morge isch der Picou im Dorfcafé ga sys Glesli Portwy trinke. Das het er bbruucht, für der läng Tag z überstah. Er het mit der junge Wirti oder der Frou vom Choch, wo um die Zyt am Putzen isch gsi, echly bblödlet oder em Henri, em Beo im Chäfig bim Ygang, es Liedli vorpfiffe, wo dä het probiert z widerhole. 

Wen i je wider i das Dörfli z Frankrych chume, wirden i als Erschts i Himel ufeluege, wi we der Picou doch no chönnt uftouche. S cha guet sy, dass er mit sym grüene Velo grad uf ne Wulke ufegfahren isch u vo dört uf üs Mönschen abeluegt u wi ne mittelalterleche Narr über beidi Backe grinset, wil mer geng no nid begriffe hei, wi luschtig ds Läbe trotz allem cha sy.