«Guete Morge zäme», begrüesst er se fründlech. «Der Saager het hüt am Morge früe scho früschi Bälke gliferet. D Arbeit geit nech vorlöifig nid uus», lachet u ziet mit sine schtarchen Arme a der Voorleine.

«Das isch guet, mir bruuche no viel Holz, bis mer chöi Ufrichti fyre,» schmunzlet der Thomas u bingt ds Schiff a me ne Pfoschten aa.

«Eh, das is nid vergisse, dir chöit de vo hütt aa bi Tschanzes ga Zmittag ässe. Di si grad näbe Höislers, wo der bis itz sit gsy. D Frou Höisler isch nid zwääg u waarschynlech lengeri Zyt bettläägerig.»

Heinrich u Thomas hei das ghöört, gäbenim aber e ke grossi Bedütig. Si packe ire Wärchzüüg u trage ne zur Boustell e chli oberhalb vom See. Hütt wei si der erscht Stock fertig mache u dert di letschte Pföschte setze, dass vo morn a der Muurer cha Steine i d Zwüscherüüm pflaschtere. I dere Zyt chöi si d Querbalke setze u mit Holz- negel befeschtige. Bis i re Wuche isch der Dachbode fertig u si chöi mit em Dachstuel aafa. Di beide Zimmermanne bespräche, wi si hütt wei vorga u sueche us de Bälke, wo a me ne Huuffe lige, die use, wo si mit em Fläschezuug uf en ober Bode wei lüpfe. Es paar Arbeiter usem Dorf Merlige chöme cho hälfe, wos Hilf bruucht, un uf der Boustell ghört me gly nume no saage, hämmere u ds Grüüsch vo dene, wo mit grosse Schufle der Mörtel mische.

Es isch Mittagszyt. Heinrich u Thomas mache sech uf e Wäg zu Tschanzes. Wo si bim Huus aachöme, chlopfet Thomas a der Türe u erchlüpft fasch e chli, wo plötzlech es hübsches Meitschi vor im steit.

«I bi d Margrit, chömet ine, ds Zmittag isch gly uf em Tisch. Mi Tante isch am schöpfe.»

Heinrich u Thomas luege enang verwunderet aa u stö wi Ölgötze vor em Ygang. Itz chunnt o d Frou Tschanz a d Türe: «Chömet ine Manne, es isch alls parat. D Margrit isch d Tochter vo mire Schwöschter z Biel u chunnt mer i de nächschte zwo Wuche e chli cho hälfe.»

Am grosse Tisch i der Chuchi sitzt scho d Familie Tschanz, oben am Tisch wird d Mueter sy u di zwe freie Plätz näbenang si sicher für Heinrich u Thomas. Genau wisawy sitzt d Margrit. Es si alli am Tisch u luege vor ache. Der Vatter murmlet es Tischgebätt. Nume der Heinrich wirft e schnälle Blick uf d Margrit. Si merkts nid. «E Guete mitenang», seit d Mueter u schöpft e Löffel Suppe us irem Täller. «Salz u Pfäffer si de uf em Tisch, wes öpperem zweni rääss isch.»

Heinrich u Thomas gspüre vo der Suppechuscht nid e so viel. I irer Magegägend macht sech es Gfüel breit, wo meh mit em hübsche Gsicht vo der Margrit ztüe het als mit der Suppe. Bi Tschanzes wird bim Ässe nid gredt. Derfür begägne sech ab und zue Blicke, wo mee säge als Wort. Nach em Zmittag gö di beide Zimmermanne wider uf d Boustell. D Margrit het ne versproche, dass si se de mal chunnt cho bsueche bim nöie Schloss Rallige. Warum nid scho dä Namittag, dänkt Heinrich u Thomas erinneret sech immer wider a das hübsche Gsicht, won er sech besser dra cha erinnere als a das, won er Zmittag ggässe het. Zäme rede si nid über d Margrit u d Gfüel, wo dermit verbunde si. Jede weiss, dass es em angere glych geit. O bi der Arbeit wird nüüt gredt. Di beide Ougepaar wyche sech uus. Wo si am Aabe mit irem Bock gäge Fulesee fahre, het jede ds Gfüel, er müess allei ruedere. Vilicht isch eso gsy, wüll e chreftige Ober plase het u si ender z Spiez als z Fulesee glandet wäre, we si nid ufpasst hätte.

Am nächschte Morge geit d Überfahrt vo Fulesee uf Merlige wider zügiger. Vilicht o, wüll jede hoffet, dass d Margrit am Ufer steit, we si aalege. Aber nüüt isch. Nid emal der Bärnhard isch da u si schrysse ds Schiff sälber a Land. Ohni grossi Begeischterig gö si a d Arbeit. Kene het der Chopf bir Sach. Jede Tag isch immer wider z Glyche. Wortlos uf der Boustell schaffe un am Mittagstisch d Gägewart vo der Margrit gniesse. Nach e re Wuche chöi si mit em Dachstuel aafa. Zersch müesse 45 Bälke uf e Dachbode gseilet wärde. Scho bim Ablege entsteit es Gnuusch. Plötzlech si die zungerscht unger der Bigi, wo me zersch bruucht. Jede luegt nume für sich u richtet mit sine Arbeiter d Bälken uuf u verbindet se mit Holznegel zu re Helfti vo mene Dachstuel. D Stimmig wird e chli heiterer, wo bim Znüüni plötzlech d Margrit uftoucht. «I ha nech wölle es Bsüechli mache, luegit, da ha ni es paar Güezi im Chorb. Nämet nume.»

«Danke Margrit», seit Thomas, «das isch lieb vo dir». «Ja, würklech lieb», bestätiget der Heinrich, u gryft i Chorb. D Margrit weiss, dass di beide Manne über beidi Ohre i se verliebt si u vo ire erwarte, dass si sech für eine vo beidne entscheidet. Si ma beid guet u cha sech vorstelle, mit beidne en Art Fründschaft z ha. Aber äbe, e Fründschaft, u nid meh. Si probiert ne das z erkläre, ohni se z verletze.

«Heinrich u Thomas, i ma öich beid guet u bi gärn mit öich befründet. I wott nech aber klare Wy yschänke. I bi versproche a me ne Maa vo Biel. Nächschte Früelig wärde mer hürate. Es fröit mi immer, we ni öich begägne.»

Si steit uuf  u nimmt der lähr Chorb. «Bis am Mittag, häbet Sorg uf em Dach», seit si no u geit. Heinrich u Thomas luegen uf e See. Beid hei gmeint, si sige Konkurränte. Das isch itz verby. Der Heitereluft us em Justistal blaset Figure uf ds Wasser. Beid hei ds Gfüel, si chönni ds Gsicht vor Margrit erchenne.