us Ching, öppe zähjährig, hei mer Natur pur gha. Mir hei unger em Sigriswilergrat gwohnt mit au syne Chräche, Wäuder u Weide. Immer wider hei mer z Wiudwasser gstouet u Teiche aagleit, wo mer äs paar Züg drinne hei chönne schwümme, bis äs Gwitter aus wider furtgschwemmt het. U mir hei wider chönne vo vor aafa. Mir hei Hüttene im Waud bboue, Füürsteue errichtet u Härdöpfu bbrätlet. Im Herbscht hei mer Beeri gsammlet, Schwümm heibbracht u dr Ätti het kontrolliert, was ässbar isch u was nid. Im Winter hei mer viu Schnee gha. Bis vor d Hustür. Üsi Schi hei mer optimiert, idäm mir ä Kante drufmontiert hei. De het me se gwachset, je nach Schneeart. Dr Siuberwachs het mir am beschte gfaue. 

Wen ig hei bi cho, sy myni Seck immer vou schöni Steine gstopft gsi. I ha se äm Ätti zeigt u är het mer vo Granite, Gneisse u vo Chauchschifer verzeut. I ha so langsam ä Steisammlig aagleit. I ha über ä Granit glehrt: «Feldspat, Quarz und Glimmer, das vergess ich nimmer.» 

Dr Ätti het äs chlyners Heimet gmietet gha, wo mer Geisse u Schaf, Hüener u Chüngle u nes Beijihuus gha hei. I ha de immer dür nes Wäudli düre müesse, um d Schaf u d Geisse go z fuere. Wenns gstürmt het, han i zu dä Tanne uechegluegt u ha gangschtet, ob die wankende Böim nid umgheie. Bi Dunkuheit dürs Wäudli z loufe, isch de ou gfürchig gsi. Auso, das isch doch mängisch ä garschtigi Muetprob worde. Aber d Tier hei müesse gfueteret, d Geisse gmouche wärde. Im Stau isch es drfür heimelig gsi. Wie d Geisse u d Schaf us dr Krüpfe Kleie gfrässe hei, isch wie Musig gsi.  I ha de dr Ungerschied vo Schaf u Geiss schnäu usegfunge: Ds Schaf, das gnüegsame Tier; d Geiss, das Tüfustier – het immer gmeint, dört, wo die angeri Geiss gfrässe het, sygs besser. I ha se wöue erzie. S isch mer aber nid glunge. Scho dört han i gmerkt, dass d Erzieigsarbeit kompliziert isch, we dr Zögling nid wott. I ma mi no guet bsinne, won ig amene stotzige Bord Schaf ghüetet ha. De han ig gmerkt, dass äs Schaf bbläit isch gsi. I ha Angscht gha, ds Schaf chönn mer abetroole, über ä Feuswand uus. I ha gschroue wie ne Hornochs, bis ä Buur isch cho z springe. Är het du mit ämene Sackhegu ds Schaf gstoche, so dass ds Gas het chönne usecho. Ds Schaf isch grettet gsi. I ha no lang Tröim vo däm Ärläbnis gha. 

Mir sy öppe uf ä Sigriswilergrat. Mängisch sy mer go luege, wo üsi Schaf sy, wo dört obe gsümmeret worde sy. Mir hei dä Grat wie üse Hosesack kennt. Au die Wägli zdüruuf u zdürab. We mer de i d Höchi cho sy u über ds Land gluegt hei, bi schöne Tage sogar bis zum Jura u vorne abe dr Thunersee, de isch me sich vorcho wie ne Chünig, so majestätisch u stouz. Mi het öppe ä Jutz losgla, wo de i de Steiwäng gechonet het. 

Einisch han ig mit ämene glychauterige zähjährige Gieu ä Höhli gfunge. Dr Ygang isch grad so gross gsi, dass mer mit Müe hei chönne ycheschlüüffe. Mir hei ä Taschelampe bi üs gha. A das hei mer scho däheim ddänkt. Mir si Meter um Meter wytercho, u de isch äs grösser worde u mir hei chönne sta. Mir hei d Wäng abglüüchtet. U was hei mer gseh? Ä Goud-Adere. Richtigs Goud. Das isch nümme nüt gsi. Mir hei nume so gstuunet. Plötzlich sy mer steirych gsi. Wider dusse hei mir üs gschwore, dass mer das niemerem wyterverzeue. U we mer de mau grösser sygi, giengte mir de das Goud dört obe ga abboue. So sy mer wuchenelang die rychschte Lüt gsi. Doch mir hei i dä Chräche ou Steine gfunge, wo so goudigi Adere gha hei. Dr Ätti het sofort gseit: «Ja, das isch Goud, aber Chatzegoud, Pyrit seit me däm ou.» I ha mi Compagnon nume so aagluegt. U wo mer sy alei gsi, hei mer müesse feschtsteue, die Goud-Adere i dr Höhli sy Chatzegoud-Adere. U mir sy zwar rych a Erfahrig gsi, aber nid vo Goud. Mir hei das schnäu verschmärzt. Aus Buebe hei mir ja eigetlich aus gha, was me bruucht.

I ha du später vo dä Auchemischte ghört, dass die sogar chöi Goud mache. So ganz sicher isch es nid, aber äs chönnt ja sy. Goud isch ou ä seelische Wärt. Mir bruuche Goud i üsere Seeu. Doch das müesse mer dür Aasträngig säuber ärwärbe. Meischtens bringe mers nume zum Chatzegoud.