«Gloria mon amour!»

Nume no paar Tag bis Wienachte. Es flöcklet sydefyn, u d Wäut um se ume gseht us wi mit Stoubzucker überpuderet. Winterzouber! Eifach schön! – «Es schneielet ganz fyn u lyys, u aui Wägli wärde wyss, si wärde wyss u weich u stiu, wiu ds Wienachtsching uf d Ärde wiu …», chunnt ihre es Värsli i Sinn, wo si vor Jahre ungerem Tanneboum ufgseit het. Si nimmt ds Seckli mit em Vogufueter, stapft u zyblet u zyberlet dür di wyssi, weichi Schneewatte zum Fueterhüsli, wo im Öpfuboum plampet, wiu e Spatz grad e Blitzstart häregleit het, u ströit e Hampfele Chärne u Haberflocke dry. «Gloria, mon amour!» – «Gloria, mon amour!», chrääjts über ihrem Chopf. I de blutte Escht hocket e bunte Vogu. So ne laggaffige Gigolo het ere grad no gfäut. U scho ume schmätteret dä Fädereschminggu es fröhlechs «Gloria, mon amour!» i di stiui Winterpracht. «Gloria, mon amour!» – Si däicht, si spinni oder tröimi, chlemmt sech i Arm, u scho ume gaagget der farbig Gaaggi: «Gloria, mon amour!» We dä no «Kyrie», «Credo», «Sanctus», «Hosanna», «Benedictus» oder «Agnus Dei» plääret hätt, hätt si däicht, dä heig e wienächtlechi Botschaft z verkünde. «Gloria, mon amour!», liedet der Plagaaggeri geng u geng ume. Plötzlech hocket dä Prichti uf ihrer Schuutere u blinzlet se mit luschtige Chnopföigli aa. «Dä komisch Vogu isch auemaa zahm», vermuete si. Es verjagt ere schier ds Trumufäu, wo dä näb ihrem Ohr ume losgaagget. Si het ne mit i d Chuchi gno. Är isch uf e Chuchitisch gflatteret, isch uf d Fruchtschale ghocket u het Näggi i d Öpfle pickt. «Däuhöuzli», het si ddäicht. Nei, si heige ke bunte Vogu wo «Gloria, mon amour!» chönn gaagge, hei si gseit. De het si der Polizei aaglütet. Si het ganz dütlech ghört, wi dä am angere Ändi vor Leitig ds Lache het müesse verbysse.

Vilech meini dä, si heig säuber e Vogu, het si ddäicht. Me wärdi se säubverständlech sofort orientiere, we öpper so ne apartige Vogu vermissi, het der Polizischt mit therapeutisch-saubigsvouverständiger Stimm versproche.

Es isch nid lang ggange, het ds Telefon glütet. E Maa us em Quartier het gseit, das syg sy Vogu. Anstatt Tanzmüüs oder Goudfische oder es Meersöili oder es Büüssi oder e Hung heig är äbe e Vogu, u är heissi Vögi. Är chöm ne grad cho reiche. Wo si Tür uftuet, seit si fröhlech: «Grüessech Herr Vögi!» Si merkt sofort, dass auä öppis nid stimmt. «Hallo!», seit der Maa, u steut chli verläge e Voguchrääze näbe ds Bodedecheli. Auso der Vogu heissi Vögi, nid är. Är heissi Vogu. Eifach Vogu. «Grüessech Herr Vogu», seit si u mues, wi vori der Polizischt, ds Lache verbysse. E Vogu u ne Vögi, das passi prima zäme, däicht si. Dä chönnt ja o Spatz oder Amsler oder Gugger oder Sperber oder Sperling oder Rabe oder Geier oder Schwan oder Chrääjebüeu oder Singvogu oder Fink oder Vögeli heisse! Der Herr Vogu het der Vögi i d Chrääze glöökt, ds Türli zuetaa, u «merci viumau» gseit.

Si wett doch no wüsse, warum der Vögi chönn rede. U warum grad dä Satz. 

Der Herr Vogu het der Chäfig abgsteut, u es het se ddüecht, är wüschi mit em Chutteermu Träne us de Ouge. Das syg eso, är heig e Fründin gha – «gha», het si ddäicht –, u die heig Gloria gheisse. U der Räschte chönn si sech säuber usdäiche.

Es wär schön, het er schüüch gseit, u der Vögi het fröhlech zwitscheret u re mit glänzige Öigli zueblinzlet, we sii der Vögi einisch chäm cho bsueche. De het er ihre d Hang häregstreckt u gseit: «Hans! Hans Vogu.» Si het für d Yladig ddanket u sech vorgno, vilech einisch nach der Wiehnachte bim Hanslivogu u sym Vögi ychezluege.