Settegi Biuder cha me sech vorsteue, stuune u schmunzle drüber. Aber we me de am Mutt­horn obe rosaroti Flamingos gseht desume flüge, de gränzt de das scho a ds Wunderbare oder a ds Sonderbare. Der Wirt vom Oberhornbärghuus het d Petroupfunzlene i der Stube glösche. Uf de Tische, wo no es paar Bärgstyger u Wanderer dranne ghocket sy, hi d Cherzestöck brönnt u hi es schummerigs, diffuses Liecht verbriitet, wo nümm het möge i au Egge yche zünde. Der Cherzeschyn het di bärtige Gsichter vo dene Manne belüüchtet, u die hi da derdür no markanter u kantiger gschune. Si wi morn obsig druus, uf ene Gip­fu oder über e Petersgrat i ds Wallis ache. Me tuuschet no es paar Gedanken uus über Wohär u Wohi, über Usrüschtig u Ussichte. My Bärgkamerad un i näh gly inisch üser Cherzestöck. Si zünden is i d Schlafrüüm ueche. Elektrizität hets im Bärghuus keni. D Schätte tanze gspänschterhaft de Wäng naa u über d Dili, wo mir üs di ruggegi Houzstäge uuf taschte, für üser Gliger ga ufzsueche. Mir stöh no es Rüngli am offene Fäi­schter u stuune i Stärnehimu ueche. Wi stiu u fyrlech isch d Nacht so höch i de Bärge! Niene glitzere u funkle d Stärne so intensiv wi da obe, wo ke künschtlechi Belüüchtig di gheimnisvoui Fyschteri stört.

Üsersch Ziiu am angere Morge isch d Mutt­hornhütte. Der Oberhornsee ligt glatt u klar im Morgeliecht. Uf syr Oberflächi spieg­le sech di fahrende Wuuche, der Wäg fat aafa styge. Über ne Moräne wandere mer em Gletscher zue, gly stöh mer uf em blanke Ysch. Mir suechen e Spur um di grosse blaue Gletscherspaute ume. Di chlyne über­springe mer. Wyt u briit isch ke Mönsch, derfür wiide wyter äne es ganzes Rudu Gemscheni am Grat. Me ghört nüt aus ds Knirsche vo üsne Pickle u Stygyse uf em Ysch. Hie u da lige no Schneeräschte i de Muude. Si sy anstatt schneewys gäub­orange. Es isch Saharasang, wo der Föhnsturm i de letschte Tage vo Afrika über ds Mittumeer hiehäre trage het. Der Himu isch dun­schtig u gäublechblau, fasch wis wett es Gwitter gä. Aber da isch ke Gfahr. Es het äbe gäng no vo däm Sang i der Luft. Me gspürt nen o a de Häng u zwüsche de Zäng. Der Glet­scher win­det sich jetz um ene höchi, fy­sch­teri Feuswang um. Dert obedruff, chly hin­ger drann, mues d Mutt­horn­hütte lige. Nach der Charte gits de zletscht no e churzi Chlätterei. Vorhär müesse mer di Feuswang umgah, d Spur isch uf der Charte ömu so yziichnet. So ratiburgere mer u betrachte der­­zue dä Feuse. «Was sy de das für rosaroti Vögu, wo dert der Feuswang naa uf un ab schwäbe? Die gseh grad us wi Flamingos.» – «Warum nid gar, i de Schwiizer Aupe hets doch kener Flamingos», het my Bärgkamerad eggäge. «Ja warum sötte das nid Flamingos sy? Der Saharasang het es ömu o möge bis hiehäre wääje, de chönnte doch o Flamin­gos us der Camargue oder vo Sardinie bis hiehäre flüge!» Mir luege däm Schou­spiu zue. Öppe föif oder sächs zie dert ihrer Kreise. Mir näh d Fäud­stächer us de Ruckseck u spiegle di Feuswang gnöier ab. Aha, jetz löst sech ds Rätsu. Zobersch am üsserschte Rand vom Feuse stiit, wi das ja bi jeder SAC-Hütte der Fau isch, der Locus, uf guet Bärglerdütsch ds Schysshüsli. U a der Feuswang naa schwä­be im Ufwind di rosarote Toilettepapier uf un ab! Ganzi Bänder sägle desume. So het sech my Illusion vo de Flamingos i Luft u Duft ufglöst. Ja, das gits, we d Fantasie mit ime dürebrönnt! 

Wo mer gly druuf i der Hütte aachöme, träffe mer der Gletscherpilot, der Ty Rufer aa. Är het em Hüttewart Proviant u Poscht brunge u mir hi du statt Flamingos sy gäub Gletschervogu vo aune Syte, vo inne u usse, chönne ga bewundere.