Am Träffpunkt
Am Träffpunkt
Text: Hans Stalder
DAnnegret isch viil zfrüe bim Träffpunkt am Baanhoof. Eigetlech hätt si no chönne ga nes Gaffee trinke, aber die zwänzg Minute hei se de doch z chuurz tünkt. Mängisch muess me scho für ds Bstelle lang waarte u de für ds Zale ersch rächt. Das Risiko wott si nid iigaa. Drum stellt si sech bim Träffpunkt e soo uuf, dass si die Mönschemasse cha beobachte, wo vo der Ungerfüerig häär i di groossi Baanhoofhalle ströömt, u trotzdäm e rasche Blick uf d Baanhoofuur het. Si geit no schnäll zu mene Schoufänschter u kontrolliert i däm groosse Spiegel iri Frisuur, striicht e Haarpüschel us der Stiirne u geit wider zrugg zum Träffpunkt. Iz steit deert zwaar e junge Bursch a irem Platz, aber zwe Meeter näbedraa isch ja o no Träffpunktzoone, dänkt si, u achtet druuf, dass si di gliichi Blickrichtig cha iinää wi vori. Um d Wienachtszit hets immer viil Lüt im Baanhof, überleit si. Si gseet di vile Faarbe vo der Dekorazioon, schmöckt der Gruch vo Pommfritt u Fisch vo de Imbissbude näbedraa u ghöört di wienächtleche Töön vo re Blääsergruppe i der Heilsarmeeunifoorm. Aber das isch nid daas, wo se e chli ufregt. Si isch gspannt uf ene Begägnig. Hie am Träffpunkt waartet si uf ene Maa, wo si sit 68 Jaar nümme gsee het.
Im Zwöitklassabteil isch es Gschnäder gsii vo Schüelerinne u Schüeler, wo uf em Wäg vo der Schuel zum Mittagstisch si. A der nächschte Stazioon si di meischte usgstige. D Annegreet isch scho e chli ufgregt gsii, wüll si de sicher der jung Stazioonsbeamti gseet, wo jedes Maal stolz uf em Peroon steit u mit der Chelle winkt, we der Zuug wider cha abfaare. Sit es paar Monet isch er daa uf em Baanhof u d Annegreet het ne mit eme lengere Blick beachtet, als unbedingt nöötig isch gsii. Chüürzlech het er ere i d Ouge gluegt u glächlet. Der Annegreet isch e chli Rööti über ds Gsicht ghuschet u si het sofort ewägg gluegt. Aber dä Blick het si nid vergässe. Iri Schuelkolleginne hei se nume komisch aagluegt, aber nüüt gseit. Am Namitaag het si ke Schuel ghaa, drum het si uf ene nöii Begägnig bis moorn müesse waarte. Oder si het villicht für d Mueter chönne ga kömerle u der Wääg i ds Konsum über e Baanhof verlängere. Nach em Mittagässe het ere d Mueter e Zedel ggää für ga iizchoufe. D Annegret het sech überglücklech gfüelt. D Ufgaabe het si ja de no speeter chönne mache. Si het überleit, ob si zersch zum Baanhof oder zersch i ds Konsum söll gaa. Zum Baanhof. Mit liechte Schritt isch si ines paar Minute da gsii un es isch grad e Zuug iigfaare. Iz hätt eigetlech der Maa mit der roote Mütze müesse dusse staa u d Chelle paraat ha. Aber uf em Peroon isch ke uniformierti Persoon gsii. Der Zuug het läär usgsee u isch blibe staa. Im Konsum het d Annegret ghoffet, uf em Rückwääg de mee Glück z haa.Ds Waarte bim Träffpunkt am Baanhof isch für d Annegret nid längwilig. Regelmässig luegt si uf d Baanhofuur u beobachtet der
Sekundezeiger, wo graad obe blibt staa, e
chuurze Momänt aahaltet u de mit eme Ruck wider uf d Reis um d Uur ume geit. No füfzää Minute. Wi gseet er äch uus? Kennt er mi no? Er het mer am Telefoon gseit, er heig de nümme so viil Haar uf em Chopf une Dreitagebaart. We dää wüsst, wi ni zwiiflet hat, öb im söll schribe, wini denn bi verliebt gsii. U das ne iz nach 68 Jaar wider einisch wöll gsee un im di ganzi Gschicht vo mire Verliebtheit verzelle. Am Telefoon hei mer usegfunde, dass mer beidi sit vile Jaare ghüraate si u immer no glücklech mit üsne Partner läbe. Wurum de das Träffe, het der Maa vor Annegret gfragt, aber eigetlech nüüt dergäge ghaa. D Annegret het im gseit, dass daas für iri Beziehig e ke Belaschtig isch us ire eifach drum geit, öppis z ordne, wo sit vile Jaar offen isch. Si wott em junge Bahnhofbeamte, wo iz alt isch, no einisch i d Ouge luege un im säge, was si als jungs Meitschi empfunde het u si wott wüsse, ob äär o öppis für sii empfunde het. Das isch alls. Äbe, ordne.
Si wott em junge Bahnhofbeamte, wo iz alt isch, no einisch i d Ouge luege un im säge, was si als jungs Meitschi empfunde het.
Mee als e chuurze Schwatz isch nid müglech gsii.
Hans Stalder
Hans Stalder absolvierte nach der Schulzeit in Ittigen eine kaufmännische Ausbildung und wurde später Erwachsenenbildner. Er machte sich früh selbständig und wirkt heute noch als Managementausbilder und Coach. Viele Jahre arbeitete er als Moderator bei Radio und Fernsehen DRS in Volksmusiksendungen. In seiner Freizeit fotografiert er gerne, spielt sein Akkordeon und schreibt berndeutsche Geschichten.
Die Geschichte «Am Träffpunkt» ist erschienen im Buch «Gschichte vom Thunersee», Wendelsee Verlag. Erhältlich im Buchhandel oder direkt beim Autor unter www.hansstalder.ch