Am Träffpunkt

Am Träffpunkt

Am Träffpunkt

Text: Hans Stalder

DAnnegret isch viil zfrüe bim Träffpunkt am Baanhoof. Eigetlech hätt si no chönne ga nes Gaffee trinke, aber die zwänzg Minute hei se de doch z chuurz tünkt. Mängisch muess me scho für ds Bstelle lang waarte u de für ds Zale ersch rächt. Das Risiko wott si nid iigaa. Drum stellt si sech bim Träffpunkt e soo uuf, dass si die Mönschemasse cha beobachte, wo vo der Ungerfüerig häär i di groossi Baanhoofhalle ströömt, u trotzdäm e rasche Blick uf d Baanhoofuur het. Si geit no schnäll zu mene Schoufänschter u kontrolliert i däm groosse Spiegel iri Frisuur, striicht e Haarpüschel us der Stiirne u geit wider zrugg zum Träffpunkt. Iz steit deert zwaar e junge Bursch a irem Platz, aber zwe Meeter näbedraa isch ja o no Träffpunktzoone, dänkt si, u achtet druuf, dass si di gliichi Blickrichtig cha iinää wi vori. Um d Wienachtszit hets immer viil Lüt im Baanhof, überleit si. Si gseet di vile Faarbe vo der Dekorazioon, schmöckt der Gruch vo Pommfritt u Fisch vo de Imbissbude näbedraa u ghöört di wienächtleche Töön vo re Blääsergruppe i der Heilsarmeeunifoorm. Aber das isch nid daas, wo se e chli ufregt. Si isch gspannt uf ene Begägnig. Hie am Träffpunkt waartet si uf ene Maa, wo si sit 68 Jaar nümme gsee het.

Im Zwöitklassabteil isch es Gschnäder gsii vo Schüelerinne u Schüeler, wo uf em Wäg vo der Schuel zum Mittagstisch si. A der nächschte Stazioon si di meischte usgstige. D Annegreet isch scho e chli ufgregt gsii, wüll si de sicher der jung Stazioonsbeamti gseet, wo jedes Maal stolz uf em Peroon steit u mit der Chelle winkt, we der Zuug wider cha abfaare. Sit es paar Monet isch er daa uf em Baanhof u d Annegreet het ne mit eme lengere Blick beachtet, als unbedingt nöötig isch gsii. Chüürzlech het er ere i d Ouge gluegt u glächlet. Der Annegreet isch e chli Rööti über ds Gsicht ghuschet u si het sofort ewägg gluegt. Aber dä Blick het si nid vergässe. Iri Schuelkolleginne hei se nume komisch aagluegt, aber nüüt gseit. Am Namitaag het si ke Schuel ghaa, drum het si uf ene nöii Begägnig bis moorn müesse waarte. Oder si het villicht für d Mueter chönne ga kömerle u der Wääg i ds Konsum über e Baanhof verlängere. Nach em Mittagässe het ere d Mueter e Zedel ggää für ga iizchoufe. D Annegret het sech überglücklech gfüelt. D Ufgaabe het si ja de no speeter chönne mache. Si het überleit, ob si zersch zum Baanhof oder zersch i ds Konsum söll gaa. Zum Baanhof. Mit liechte Schritt isch si ines paar Minute da gsii un es isch grad e Zuug iigfaare. Iz hätt eigetlech der Maa mit der roote Mütze müesse dusse staa u d Chelle paraat ha. Aber uf em Peroon isch ke uniformierti Persoon gsii. Der Zuug het läär usgsee u isch blibe staa. Im Konsum het d Annegret ghoffet, uf em Rückwääg de mee Glück z haa.

Ds Waarte bim Träffpunkt am Baanhof isch für d Annegret nid längwilig. Regelmässig luegt si uf d Baanhofuur u beobachtet der Sekundezeiger, wo graad obe blibt staa, e chuurze Momänt aahaltet u de mit eme Ruck wider uf d Reis um d Uur ume geit. No füfzää Minute. Wi gseet er äch uus? Kennt er mi no? Er het mer am Telefoon gseit, er heig de nümme so viil Haar uf em Chopf une Dreitagebaart. We dää wüsst, wi ni zwiiflet hat, öb im söll schribe, wini denn bi verliebt gsii. U das ne iz nach 68 Jaar wider einisch wöll gsee un im di ganzi Gschicht vo mire Verliebtheit verzelle. Am Telefoon hei mer usegfunde, dass mer beidi sit vile Jaare ghüraate si u immer no glücklech mit üsne Partner läbe. Wurum de das Träffe, het der Maa vor Annegret gfragt, aber eigetlech nüüt dergäge ghaa. D Annegret het im gseit, dass daas für iri Beziehig e ke Belaschtig isch us ire eifach drum geit, öppis z ordne, wo sit vile Jaar offen isch. Si wott em junge Bahnhofbeamte, wo iz alt isch, no einisch i d Ouge luege un im säge, was si als jungs Meitschi empfunde het u si wott wüsse, ob äär o öppis für sii empfunde het. Das isch alls. Äbe, ordne. 

Si wott em junge Bahnhofbeamte, wo iz alt isch, no einisch i d Ouge luege un im säge, was si als jungs Meitschi empfunde het.

Vo der Ungerfüerig häär chöme geng mee Lüt u me gseet der grooss Maa us Srilanka fasch nümme, wo wiene Schwizer Schütteler verchleidet isch u probiert, Arbeitsloosezittige z verchoufe. D Blääser vo der Heilsarmee hei e Pouse. Derfüür singen iz es paar uniformierti Froue Wienachtslieder mit Gitarrebegleitig. Me ghöört aber nume, dass si singe. Was es genau isch, geit im allgemeine Läärme vor Baanhofhalle unger. No zä Minute, bis der Zuug aachunnt. Vom Träffpunkt uus gseet si leider nid a d Tafele, wo Züüg aagää si. Deert wäär drum o aagää, wen e Zuug Verspäätig hätt. Si geit iz nümme vom Platz ewägg, süsch isch er nachäär vo öpper angerem psetzt. 

Es isch für alli Schüeler e groosse Schock gsii. Eine vo irne Kameraade het uf em Baanhof wöllen usstige, bevor der Zuug aaghalte het. Er isch zwüschem Peroon unem Zuug abegheit u a de schwääre Verletzige gstoorbe. D Annegret cha sech no guet erinnere, wi der jung Pursch uf em Perron unger eme wiisse Tuech glägen isch. D Polizei het müesse ermittle, was genau passiert isch. Der Stazioonsbeamti isch im Büro gsii u het telefoniert. Für d Annegret het er i däm Momänt e ke Zit ghaa. Alli Schüelerinne u Schüeler, wo im Zitpunkt vom Unglück si im Zuug gsässe, si vo der Polizei befragt woorde. Im Waartsaal si si versammlet gsii u hei einzel i ds Bahnhoofbüro müesse ga Reed u Antwort staa. E Polizischt isch amene Tisch gsässe, näbedraa der Stazioonsbeamti, wo sech als Manfred Häring voorgstellt het. Iz het si ändleche der Name gwüsst. D Mueter het scho chli fiischter drigluegt, wo d Annegreet e halb Stund speeter isch hei choo als süsch. Was si am Baanhof so lang gmacht heig, het si gfragt. D Annegret het ere über das Unglück verzellt. Drei Taag speeter het d Schuelklass am Grab vom junge Pursch zum Abschied es Lied gsunge. 

E soo lang wi d Annegret steit niemer am Träffpunkt. Regelmässig finge hie Begrüessige statt zwüsche dene wo waarte u dene wo chöme. U de gö si zäme witter. Aber sii muess no waarte. Es geit no füf Minute, bis der Zuug aachunnt. U de no vom Peroon hie zum Träffpunkt, das duuret villicht ono füf Minute. Si het mit em Manfred abgmacht, dass si zäme i Aarbärgerhoof gö ga z Mittag ässe u het deert e Tisch für zwo Pärsoone reserviert. Das Lokaal isch naach bim Baanhof u zum Ässe gits fasch für alli Gschmäcker öppis. Si weiss niid, was der Manfred gäärn isst. Villicht isch er ja Vegetaarier. Vor 68 Jaar isch er grooss u schlank gsii. Si root Bäänlerhuet isch im guet gstangen u d Unifoorm oo. Si het ne no nie angers gsee. Am Telefoon het er gseit, dass er sech o guet a sii cha erinnere u äär sig o spannt, ob er se no kenni. E junge Maa steit plötzlech vor der Margret u fragt se, ob si öppe e chli Münz heig für d Notschlaafstell. Numen iz nid ds Portmonee fürenää, dänkt d Annegret u seit em junge Pursch, dass si e kes Gäld gäbi. Dä blibt überraschend fründlech u wünscht ere e schööne Taag. D Annegret isch sech fasch e chli röiig, dass si nim nüüt ggää het u luegt wider uf d Uur. Iz isch der Zuug aachoo.

Nach der Schuelzit isch d Annegret i ds Wälschland zu re Familie gfaare, wo si im Hushalt gschaffet u fliissig Französisch gleert het. Einisch im Monet isch si hei u het de albe uf em Baanhof e chuurze Momänt der Manfred gsee. Aber mee als e chuurze Schwatz isch nid müglech gsii. Einisch het er e gseit, dass er de i zwene Monet i ds Tessiin versetzt wäärdi. Vo denn aa het si ne nie me gsee.

Us der Ungerfüerig chunnt wider e mächtige Schwall Mönsche z loufe. Es isch e so ne groossi Masse, dass me di einzelne Mönsche gaar nid cha erchenne. Der Träffpunkt isch halt am angere Ändi vor Halle. Zu de Pommfritt u de Fisch mischt sech no der Gruch vo Marroni. D Annegret luegt der Mönschemasse entgäge, wo da uf se zue chunnt. Wo isch äch der Manfred? Da! E Maa, wo genau zur Beschribig passt, chunnt schnuerstracks uf se zue. Es isch der Manfred. Ds Häärz schlaat schneller. Es Wiedersee nach 68 Jaar.

Mee als e chuurze Schwatz isch nid müglech gsii.

Hans Stalder

Hans Stalder absolvierte nach der Schulzeit in Ittigen eine kaufmännische Ausbildung und wurde später Erwachsenenbildner. Er machte sich früh selbständig und wirkt heute noch als Managementausbilder und Coach. Viele Jahre arbeitete er als Moderator bei Radio und Fernsehen DRS in Volksmusiksendungen. In seiner Freizeit fotografiert er gerne, spielt sein Akkordeon und schreibt berndeutsche Geschichten. 

Die Geschichte «Am Träffpunkt» ist erschienen im Buch «Gschichte vom Thunersee», Wendelsee Verlag. Erhältlich im Buchhandel oder direkt beim Autor unter www.hansstalder.ch

Hinterlassen Sie einen Kommentar

* Erforderlich